Σαν χτες φαντάζει η μέρα που πήγαμε στο μαιευτήριο για να γεννηθεί το ανθρωπάκι που έχει γεμίσει τη ζωή μας.
Είναι πράγματι ένας απίστευτος συνδυασμός από γελάκια και βλέμματα που σε αιχμαλωτίζουν. Πρόκειται για ένα μπομπιράκι που ξέρει να ζητάει ό,τι θέλει και να το διεκδικεί επίμονα (όπως πρέπει). Βέβαια αν αυτές οι απαιτήσεις είναι βραδινές μας ακούει όλη η πολυκατοικία:)
Πριν ένα μήνα αν μου έλεγαν ότι θα υπάρχει χρόνος να κοιμάμαι έστω και λίγο μετά από κάποιες μέρες μου φαινόταν παραμύθι. Κι όμως τελικά όλα βρίσκουν το δρόμο τους.
Μπορεί να ήταν δύσκολος αυτός ο μήνας αλλά μου έμαθε τόσα πολλά και με γέμισε τόσο πολύ που πιστεύω ότι είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί και πράγματι θα το έκανα πιο πριν αν ήξερα πόσο πολύ σε γεμίζει ένα παιδί και ιδιαίτερα με τον άνθρωπο που αγαπάς.
Σε κάποιο άλλο διάλειμμα από τις γλυκές «απαιτήσεις» του μπεμπάκου θα τα ξαναπούμε.
Φιλιά σε όλους.
Τη φωτογραφία αυτή την τράβηξα στις περσινές διακοπές στην Κέρκυρα. Συγκεκριμένα είναι στην Παλαιοκαστρίτσα από ψηλά.